تردید، پنهانکاری نهانِ نادان ماست.

چرا که آشکاری نور را به دیده نیازی نیست.

و درخشش واژه‌ی نور، روشن‌تر از خورشید است.

بسته به تنفس مکرر جسم خاکی.

دستان خیال به بند جهنم تکرار دادن

و چشمان عقل به سیاهی گور.

بستگان به سرمایه‌های بی‌شمارش و واهی،

پای امید در گرداب مکرر تباهی در بسته‌اند

و دل به نهایت بی‌انتهای خواب.

بستگانِ جایگاه، از دیرزمان؛

از دوری غار تا کهکشان،

در تکرار پیوسته، حیات را از خستگی می‌رهانند.

واژه‌ها را دریابیم،

تنها نشانه‌های هستی، آخرین ناجی،

واژه‌ها را دریابیم،

این سرمایه‌های هر مایه.