در پاییز گفتگوی تو ، زمستانم
در بهار رنگینت، آفتاب
و در تابستان نگاه ترانه ایت ، سایه ام .
تو فصول زمان حیات منی , 
و من چرخش آسمان و زمین تو.

هستی را دوباره مینویسیم:
در آیه های نیامده

چنان کن که من از دامن تو،
پرواز گرم نرفتن بیاموزم،
و به بالهای آزادیم ماندن.
آنچنان که تجربه جهان را در عشق دوره کنم.

چنان کن که من در گفتگوی با تو،
زبان خالص هستی بیاموزم،
به واژه هایم رخت سکوت بپوشانم،
و درک بی واسطه بودن را مزه کنم.

چنان کن که من در ثانیه های تو،
سکون تجربه های اعداد نیامده را در خواب کنم.
تا به نیستیم شادی دیدار به بخشم. 

چنان کن که من..

تو همه بود منی، بال منی، راز منی،
لمس خنک یاسمنی ،
در بوی رسیدن به نگاهی سر سبز ،
چشم منی.
در نور تفاوت ، گوش منی.
صوت دلیر عربده : آه منی، بال منی، راز منی، چنگ منی.
خواب توام.

درد منی، بود منی، راز منی.

نور و صدا و همهمه ،
بوی منی ، لمس منی ،
ای همه کس:
حس منی.