عرصه هستی را با بضاعت لاغر خویش در نوردیدن,

و از واژه های کم آمده سخن ساختن ,

وهمچون پاسخ  به دیگران رساندن ؛

به آنان که  واژه ها را در دستگاه مدلولهای خویش می شنوند

و از آن در نظام اندیشه ای شان,

حقیقت ویژه فردی را بارور می سازند,

جز با نام " پاسخهای ناتمام برخاسته  از دانایی نارس ",

نمی توان یاد کرد.

هر بامداد برای ماه صبحانه می آورم.

بادبادک پشت بام های کودکی من,

هر  نیمه شب, تا پشت نرم هستی می رود

و با نسیمی گرم , شب به خیر می گوید.

و تا بازگشتش,

من صبر را عاشقانه می گریم.  

و دور تر از خواب در سرزمين تنهايى من ،
جايى است ،
كه آغوش همه دختران سبزه ميهن من،
انتظار بازگشت
سفر كرده هايشان را،
پروانه مى شوند،
همچون دل من.