بهار در هسته‌ی پنهان خویش

فردای خورشید و شب‌های ماه را از ما می‌گریزاند.

نوید کارزاری مهربان و فراموش شده می‌آید.

بازگشتی ساده در باد و سرودهای خالی تنهایی

زندگی خدایان خویش آفریده‌اش را،

چون پایه- ستون‌های انبارهای داده‌هایی پنهان

به لرزه درآورده است.

در خاطره‌ها آشوب برپاست

طوفان‌هایی بزرگ در راهند

آدمیان یکدیگر را خواهند پرسید:

«نشانه‌ای از خدایانِ خویش ساخته»

و هیچ خواهند یافت

طوفان‌هایی مهیب خدایان را خواهند شکست.

ستون‌های انبار- داده‌ها فرو خواهند غلطید،

انسانی فراتر زاده خواهد شد.

با داده‌هایی دیگر

جدایی خدایانِ پیر بیکاره،

آنگاه آسمان دریچه‌ای تازه خواهد بود.

«رهایی زندگی»