گویایی واژه‌ای در «درد» پنهان،
نور پاره‌ای از بازگشت گریزان.
مرز-بسته"های درونم به لبخنده‌ای گشاده می‌شوند"
و جانِ آبیم شب را می‌ترکاند.
با مرگ به نبرد مرگ رفتن.
دام اهریمن تاریکی است.
زندگی را ببوسیم،
گویایی واژه‌ها را بچشیم،
نور پاره‌ها را برباییم.
حسن مکارمی , فرانسه , ۲۰۰۴
گردنکشان واژه‌های بر زمین فتاده را می‌ربایند
و در جنگل‌های دوردست فراموشی به خاک می‌سپارند.
مردمان گرامی‌ترین خویش را بنام
به گنجینه‌ی سینه‌های نیامدگان باز می‌سپارند.
«نام‌ها» راه‌های پیچ و پیچ دانسته‌های درهم را،
بی‌هیچ پاداشی می‌پایند.
«پیوند سنگ‌پاره‌های آسمانی و میهمانی همیشگی»
ترسی ناخواسته از راه می‌رسد،
نام مرگ را از زباله‌ها سره میکند،
و مرواریدی از دهان من به باران بوسه‌ها درود می‌فرستد.
افسانه‌های گرم کودکی به پیری خویش، آرام، باز می‌گردند.
پیش از بازپسین، پس از پیشترین...
حسن مکارمی , ۲۰۰۴ آمریکا
پریشان‌جانی خویش به خواب می‌بینم.
و در بیداری آرزوی پرواز را.
دستی فشردگی زمان را می‌کاود.
خسته زانوانِ بادپیمایان شمارش واژه‌ها را نیاموخته‌اند،
بلورِ گفتاری از گذشته‌ها با نور فرا می‌رسد،
و ایستاده برباد می‌تابد.
خواهش ماندن و نیاز دانستن،
به نبردی برابر می‌رسند.
افزارها برهم می‌تازند،
زمانه خواب می‌بیند،
بیداریِ من در خواب، رؤیای دانش می‌پروراند.
و خواب من در رؤیای خواهش خوشی‌هایی دیگر است.
رؤیای خوابی در بیداریی دیگر مرا می‌پاید،
و چنین جان باخته و سرگردان از سه‌گانه‌های توی در توی می‌گریزم.
دستی فشردگی زمان را می‌کاود،
پریشان‌جانی خویش به خواب می‌بینم و آرزوی پرواز را...
حسن مکارمی , ۲۰۰۴
گردش آبی فواره‌های موازی گذشتگان را،
در دوردست‌ترین خیال‌های کودکی‌ام مرور می‌کنم.
دستی از مهر، شراب گرم فراموشی می‌پراکند.
لبخنده‌ای در کناره‌ی چشمم، سپیدواره، جای باز میکند.
ترانه‌ای از شب ناسپیده، دست‌های مرا برهم می‌کوبد.
تکرار روز، نماد پاکِ گذرایی دیروز می‌گردد.
در میانه‌ی این همه تنهایی، با یاد رنج‌هایی که جای پای خویش را نمی‌شویند
به فرزندان دورترین مردمان می‌اندیشم،
و به تنهایی شیرینشان:
گاه که مرا در سردابه‌ی خاطره‌هاشان به یاد می‌آورند.
شرابی گرم بر تبسم نیامده‌شان می‌پاشم،
و آهوی قالی بر من چشم می‌دوزد.
حسن مکارمی , فرانسه , ۲۰۰۴
