گردنکشان واژه‌های بر زمین فتاده را می‌ربایند

و در جنگل‌های دوردست فراموشی به خاک می‌سپارند.

مردمان گرامی‌ترین خویش را بنام

به گنجینه‌ی سینه‌های نیامدگان باز می‌سپارند.

«نام‌ها» راه‌های پیچ و پیچ دانسته‌های درهم را،

بی‌هیچ پاداشی می‌پایند.

«پیوند سنگ‌پاره‌های آسمانی و میهمانی همیشگی»

ترسی ناخواسته از راه می‌رسد،

نام مرگ را از زباله‌ها سره می‌کند،

و مرواریدی از دهان من به باران بوسه‌ها درود می‌فرستد.

افسانه‌های گرم کودکی به پیری خویش، آرام، باز می‌گردند.

پیش از بازپسین، پس از پیشترین...