آفتاب سرزمین مرا ،

در رنگارنگی بشقابی کهن باز آور،

 شاید که د ل سوخته ام،

دوباره ترانه مهر بسراید.

جای پای مادرانه لالایی ها، در خطوط لاجوردی، بشقاب های کهن ،

 به گوش می آیند.

سخاوت این آفتاب  در ژرف سفال های کهن خانه کرده است؛

با اینهمه ، موزه های بی خبری ،

هنوز بدنبال تفسیر نقش های پنج هزار ساله جیرفت  ،

بیهوده  می گردند.

سفال های جیرفت ،

تفسیر قرص خورشیدند و نشان آفتاب سرزمین من.