نمی توان چون آبی یک قناری

فرار عاشقانه تمنا را تماشا کرد.

نه،

نمی توان چون نوای خرامیدن تصویر ماه

در برکه ی کودکی ، پرسش آفرید.

حتی،

نمی توان چون نگاه باران،

بوی ترنم تازگی را به دستان خواهش آموخت.

ولی،

می توان، به سادگی ی نفسهای کودکی در خواب،

به ژرفنای هستی ممکن رفت و بازگشت،

چه ناتوانی ژرفیست ،

این توان ممتد ما.

خوشا آغوش گشاده آدمی،

و تبسم رنگین آشنایی؛

خوشا قناری و ماه و باران و کودکی.