شایسته‌ی این نبودیم،

زمزمه می‌کرد،

گذر می‌کرد.

ماه ابر می‌شکافت

اگر نبودیم، چگونه آمد؟

درد می‌کشید،

گذر می‌کرد،

ابر گره می‌خورد.

آینده مردمانی از دورها آمده

با گذشته سرزمینی چنین آفتاب خورده

در گردش  چند ساله‌ی آرزومندان

باور مدار، به یک روال نخواهد ماند.

نه، شایسته این‌ها همه نبودیم، نه.

گویی، همه‌ی نوای دشتستان،

از نخل‌های تشنه، سربر می‌آورد:

«نه شایسته‌ی این‌همه نبودیم».