ی فرشته‌ی بالین‌های تب‌دار !

ای مهرپایِ کودکان دوری !

ای سرود پرچم‌های پرواز !

ای سُراینده‌ی گاهشمارهای همیشگی !

ای سبک‌پرورده‌ی دستان نگاه !

ای همسایه‌های خمار شب‌های جدایی !

ای شکارچی شاد شب‌پره‌ها !

می‌گویمت :

با برگ‌های بجا مانده‌ی پائیزی با افشره‌ای از شبنم‌های یخ‌زده.

با پیر بالی در فشار ابروانِ خشم،

با نشانه‌های افسانه‌ای،

با دردِ زایمانِ پیروزی,  در چمنِ پشیمانی،

با جدایی‌های دوره‌ای پنهان،

با شرم‌آگینی تنهایی لبخندی در دوردست

با سایه‌ای در سایه‌های نگاهی پریش

با ریشه‌های قالی و پنجه نشان‌های انار و جقّه،

می‌گویمت، چنین می‌گویمت: