گاه به ابرها که می‌نگرم گویی آنچنان دور نیستند،
چنین گفت کودک.
کوران در کجا می‌زیند؟
پرسشی در پاسخ در آئینه‌ی خواب پیرمرد.
بی نگاه، جای کم می‌آید، فشرده می‌شود و رنجور
ابرها بازی می‌کنند و نگاهِ کودک در پرواز
کوران در کجا می‌زیند؟
آئینه‌های باز و نگاهی بی‌بازگشت.
زنی پنهان است و ناکامی ستاره‌ای در نجوا
نوری در گریز، دخترکی هراسان، کودکی در گهواره
کسی نیامده است،
کورسوی نهانی کویر می‌پژمرد
ابرها گویی چندان دور نیستند.
۱۹۹۸ حسن مکارمی
گلبرگ‌ریزانِ من !
قناری لبخندت پرواز آئینه‌های شاهچراغ
مهتابِ من !
شبِ زلفت پاره‌بندهای آوارگیِ هجران
بلورم !
سپیده دمت، شبنم تازگی زندگی
مهربانم ! فروغم ! گاهبانم
پنجه‌هایِ ساز نغمه‌هایت،
سکوت نرمیِ ریگِ کاریزهای کویر
ماهیم !
میوه‌ی دیدارت شادمانگی جهیدن آهوان
خواندمت، نمی‌آیی؟
۱۹۹۸ حسن مکارمی
چمنی ! جای تُردی و سبکی !
دامن عروسکت خستگی است و پاهایت انجیرهای خشک.
عمر کمرنگ غروبی ! مزه‌ی صبحانه‌ای از دور
لحظه‌ای تنها ! دخمه‌ای فراموش !
در کاروانسرای مسافر، آتش پر دودی !
از دور می‌آیی و نمی‌مانی.
نوشته‌ای بر افق و بازی، گشاده !
خاری ! شتری صبورتر از تلخی
گشایش گره‌های جبین پیر،
زمزمه‌ی مادری ! حرف‌های درهم سردابه
در یک عمر شیشه‌ای، کدورت ندانستن !
در حباب‌های خراب آبادی ! ناکجایی ! درونی !
۱۹۹۸ حسن مکارمی
زیبایی در تهی نبودن
شکلِ همه رویاهای نابافته
تا به جان می‌رسد، ققنوس بازیافته‌ای است
شاید مرگ تولدی است در تنهایی،
یا تنهایی یک تولد؛
خمیرِ نان و نهادی در طراوتِ نعنا؛
بوی گلاب و شب به خیر؛
فشرده‌ی تک‌بافت‌های «حال»
یا آهی مانده به لب‌ها،
مرگ را می‌گویم.
۱۹۹۸ حسن مکارمی
