زمان را می‌بینم.

ستاره‌ها را می‌شنوم.

با لمسِ سبک پلک‌هایم، در میانه‌ی سنگ‌های آبی رنگ ذره‌های لایتناهی

پوستِ هیچ را می‌نهم.

با طپش پنجره‌ی درون – از ورای پاک سازیِ «مغموم و حس»

به خانۀ مجرد دل می‌رسم:

آنجا که هنوز کلام بر سفال ننشسته،

آنجا که هنوز نمی‌دانم که می‌دانم،

و حتی نیز، نمی‌دانم که دیدارِ زمان را

                                        بر گیاه و حیوان دستور نیست.

باری، زمان را می‌بینم و می‌بینم که می‌بینم.

چه فهم ساده‌ای است، پاک کردن غُبار دلیل.