خوابی بود, رویایی یا در قلمی چرخان,

یا کاغذ پاره ای پس افتاده, در گذری

یا پیامی در لابلای اینهمه دنیای مجازی درهم,

هر چه بود , چند واژه ای آتش زا:

"قرارمان فصل انگور

شراب که شدم بیا

تو جام بیاور و من جان "*

حافظ دوباره آمد.

" چون پیر شدی حافظ از میکده بیرون رو "

گفت : نه در مقام توست می نوشی, ای پیر! بیرون شو.

و یا می گفت : به مقام پیری چون رسیدی,

تبلور" می" که  آمدی, بیرون شو.

نی نی, گفت:

" شراب که شدم بیا

تو جام بیاور و من جان "

آن  پیری, چنان شرابی که در جام من و تو می آید.

گویی اینست " پیری" حافظ وار,

میکده در جان,  به جام  دیگران نهادن :

"گوهری دارم و صاحب نظری می جویم."