مرا ببر به دو دستان باغ طراوت ،
مرا ببر به باغ جسارت،
مرا ببر به عصمت دریا، به آتش مهتاب .
مرا ببر به ناز کرامت ، به ساحت بالای دشت ملاحت .

مرا ببر ،
مرا ببر به عاطفه دشت، به صحبت قناری و سامان کوه و جاری پرواز.
مرا ببر به درون دل : همان دل پرواز،
به تشنگی ، به عاقبت ، به دره های سیاحت،
به بازی کلمات و نگاه و زبانت، 

مرا ببر

به صداقت ، به داغی،  به بهانه ،
به جان و جلال و کلام و ترانه.

مرا ببر، ببر،ببر، مرا ببر،مرا ببر