تاریخ چاپ
گرفتار لحظه‌های نیامده‌ایم.
و دل به زمان‌های باقی بسته‌ایم.
با تولد کودکی از قبیله‌ی خویش، جهان را بزرگ می‌سازیم،
و جایگاه تهی رفتگان را می‌خراشیم.
شناخت خویش را در انبان‌های گونه‌گون کاشته‌ایم
و حساب این ثروت اندوخته را در کلیدها، به گردن آویخته‌ایم.
جهانِ ما به حجم همه‌ی واژگانی است که ساخته‌ایم.
که فراموش کرده‌ایم.
بی‌حساب و بی‌کتاب.
آیا نهایتی بر واژگان آینده متصور است؛
این واژگان خدایانند و همگی در خدایند.
در ابتدا، در انتها،
تنها دلیلِ بر دلیلی، در دال و مدلول،
آفتاب آمد دلیل آفتاب.
حسن مکارمی ۲۰۰۹ فرانسه