ساده، ساده،

باران بر شاخسارهای بید مجنون،

و عبور آب از ریشه تا آخرین برگ،

و درودی دوباره بر بستر رودخانه‌ای پنهان.

خشکی بادهای کویری در دوردست،

تداوم باران را از یاد خواهد برد،

چنان که مردی آوازهای همیشه نیاکانش را...

تا درون ساده‌اش با،

باد خشک کویر،

با تداوم باران بر بیدهای مجنون،

پیوندی دوباره بیابد.

فرمان ستارگان دوردست.

در چشمان فروبسته از دردش کشیده می‌شود

و سرمه‌ی سیاهِ ندیدن فریادِ عبوری تا دور دست.

مرد می‌خوابد و جهان به راهی دیگر می‌رود...

از تداوم باران تا باد خشک و سنگ‌های آسمانی

تنها سکوت دیرپای خاطره‌ای از یاد رفته...

فردا بی‌جای است و بید تنها.