تاریخ چاپ
پهنای شنی کناره- دریاهای دور،
داغی سنگ فرش‌هایِ کوچه‌های خواب،
پرپرِ سرخ- لاله‌های خراب‌آبادِ بیهوشی،
و تنهایی آه- دم‌هایِ مهربان بازآمده از تنگی سینه‌ها را
بر بلندای خیال‌های دور پرواز کاشته‌ام و رفته‌ام.
اینان در نگارخانه‌ی چشمان تو باز خواهند گشت.
آن دم که با نام مادریم مرا بخوانی.
آنگاه پهنای داغِ برگ لاله‌های تنهایی.
مرا آب می‌کند،
و من دریا می‌شوم.
۲۰۰۱ حسن مکارمی
